Οχτώ χιλιάδες είναι οι -άμαχοι- νεκροί έναν χρόνο από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, λένε τα Ηνωμένα Έθνη. Έναν χρόνο σήμερα, ακριβώς. Με τον αριθμό αυτόν να εκτιμάται πολύ μεγαλύτερος, όπως ο ίδιος ο ΟΗΕ παραδέχεται και όπως όλα δείχνουν.
Οι υπολογισμοί ειδικά για τους νεκρούς στη Μαριούπολη και όλες τις άλλες υπό κατοχή περιοχές, οι πλείστες από τις οποίες καταστράφηκαν, ανεβάζουν τους νεκρούς σε δεκάδες χιλιάδες.
Οι άμαχοι νεκροί πάντα. Διότι οι στρατιώτες και των δύο πλευρών που σκοτώθηκαν, χωρίς σίγουρα να εξομοιώνει κανείς εισβολέα και τον αμυνόμενο, ξεπερνούν τις διακόσιες χιλιάδες. Ένα στα δέκα νοσοκομεία της χώρας έχει καταστραφεί αφού αποτελούν στόχους των εισβολέων.
Δεκαοκτώ εκατομμύρια άνθρωποι στην Ουκρανία χρειάζονται επείγουσα βοήθεια, ενώ άλλα δεκατέσσερα εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί.
Οι ζημιές που έχει υποστεί η χώρα υπολογίστηκαν στις αρχές του χρόνου στα 700 δισεκατομμύρια δολάρια με την ένδειξη να καλπάζει και να είναι και πάλι ένας πολύ συντηρητικός υπολογισμός. Ολόκληρες πόλεις, και αυτό μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε όσοι πήγαμε εκεί και τα είδαμε με τα μάτια μας, έχουν ισοπεδωθεί.
Η δε ζημιά που υπέστη το περιβάλλον είναι αδιανόητη. Η μόλυνση του εδάφους, του νερού και του αέρα λόγω των μαχών -και φυσικά της χρήσης θερμοβαρικών βομβών από τους Ρώσους οι οποίες μπορούν ακόμα και να εξαχνώσουν το ανθρώπινο σώμα όχι απλά να σκοτώσουν- καθιστά αβέβαιη την ασφάλεια της διαβίωσης ανθρώπων σε κάποιες από τις περιοχές της Ουκρανίας.
Μια από τις πιο φρικτές παραμέτρους, ίσως και η φρικτότερη της ρωσικής κτηνωδίας, είναι η απαγωγή περίπου 14.000 παιδιών και η μεταφορά τους στη Ρωσία όπου δόθηκαν για υιοθεσία σε ρωσικές οικογένειες ή μπήκαν σε ιδρύματα όπου επίσης ρωσοποιούνται.
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς οποιαδήποτε από τις πτυχές αυτής της κτηνωδίας, η οποία πέρυσι έτσι μέρα, ακόμα και μετά την εκδήλωση της εισβολής φάνταζε αδιανόητη, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Η Ευρώπη είχε μάθει, πιστεύαμε όλοι, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και είναι γεγονός ότι η Ευρώπη όντως έμαθε. Το λάθος ήταν πως η Ευρώπη πίστευε ότι οι αυτοκρατορικές φαντασιώσεις των απογόνων των μουζίκων είχαν σβήσει και πως οι Ρώσοι θα μπορούσαν να γίνουν επιτέλους μέρος αν όχι της Ευρώπης, του πολιτισμένου κόσμου.
Η Ευρώπη έβλεπε στη Ρωσία τους μεγαλύτερους κλασικούς συγγραφείς, τους μουσικούς και τους ζωγράφους. Και λόγω αυτού ακριβώς απέτυχε να αντιληφθεί ότι αυτοί δεν ήταν παρά μόνο μια σταγόνα στην Ιστορία μιας αχανούς χώρας η οποία δεν γνώρισε παρά μόνο για κάτι χρόνια ελευθερία και δημοκρατία, μιας χώρας η οποία ούτε για αυτά τα λίγα χρόνια δεν είχε ξεφύγει από τα χέρια μιας ακόμα δυναστικής ελίτ, η οποία κρατούσε και κρατά την τεράστια πλειονότητα του κόσμου στη φτώχεια, τη θρησκοληψία, την αμάθεια και την ελεγχόμενη πληροφόρηση, ώστε να ζει στην καθυστέρηση και να χειραγωγείται εύκολα και απλά.
Η Ευρώπη και μαζί της όλος ο κόσμος δεν είχε καταλάβει ότι αυτή και όχι τα θέατρα, τα μπαλέτα και ο πολιτισμός του μηδέν κόμμα κάτι των Ρώσων ήταν η πραγματική Ρωσία. Και πως αυτή η Ρωσία ήταν μια σοβαρή εν δυνάμει απειλή για ό,τι ο άνθρωπος κατάφερε να κτίσει στο κεφάλαιο των ελευθεριών και της προόδου.
Το κατάλαβε πια αλλά είναι αργά.
Έναν χρόνο μετά, τα πράγματα είναι πια ξεκάθαρα για όσους τουλάχιστον διατηρούν το όποιο ίχνος ήθους και ανθρωπιάς. Δεν είναι πολιτικό το θέμα, δεν έχει να κάνει με το εάν κανείς συμπαθεί τη Δύση ή όχι, ούτε καν αυτήν την Ευρώπη. Δεν είναι πόλεμος, ήταν και είναι εισβολή.
Μια φασιστική κτηνώδης εισβολή στην οποία όποιος βρίσκει ελαφρυντικά, είναι πραγματικά αξιοθρήνητος.
Έναν χρόνο μετά, οι «ειρηνιστές» του «προοδευτικού» χώρου παγκοσμίως οι οποίοι δεν μπορούσαν πέρυσι τέτοιες μέρες να προφέρουν τη λέξη «εισβολή» και ζητούσαν «ειρήνη» και τέλος στον «πόλεμο», έχουν σωπάσει. Ίσως και καλύτερα. Για τους ίδιους σίγουρα και για τα αφτιά και τα μυαλά μας τα οποία δεν αντέχουν τις επιλεκτικές τους ευαισθησίες, οι οποίες καταπίνουν δικτατορίες -αρκεί να είναι στο δικό τους ιδεολογικό στρατόπεδο ή κάποια, ακόμα και καταγέλαστη συνέχειά του- και είναι κατά τα άλλα με το δάχτυλο μονίμως υψωμένο, κάνοντας υποδείξεις και μιλώντας για «ελευθερία», μόνο βέβαια όταν επηρεάζονται τα δικά τους συμφέροντα και ο δικός τους χώρος.
Έναν χρόνο μετά, η σωστή πλευρά της Ιστορίας παραμένει φυσικά η ίδια και είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Όποιος επιλέγει να την περιφρονεί ή να κρύβεται πίσω από ναι μεν αλλά, κάνει ακριβώς αυτό το απλό και το εξίσου ξεκάθαρο: επιλέγει.
Και όποιος επιλέγει να στέκεται απέναντι στον άνθρωπο, ποτέ δεν στέκεται δίπλα του. Ο καθένας και η καθεμία από εμάς διαλέγει άλλωστε το πού στέκεται και το πώς πορεύεται στη ζωή.
